Soms lijken de dingen te gaan alsof ze zo bedoeld zijn. Zoals in dit verhaal uit de praktijk. Je weet, je vader is al best oud en ook niet meer zo heel gezond. Maar je denkt, we hebben nog tijd samen. Om samen dingen te doen of gewoon bij elkaar te zijn. Een kopje koffie drinken, een wandeling, samen het journaal kijken. Maar soms word je gewoon ingehaald door de tijd. Zoals deze mevrouw.

Offerteaanvraag

Op een zondagavond krijg ik een offerteaanvraag via mijn website. Omdat persoonlijk contact het prettigst is, bel ik het nummer dat bij de contactgegevens staat. Ik krijg een mevrouw aan de lijn. Ze is blij dat ik bel, ze zit met een boel vragen. Maar ze is vooral ontdaan over het feit dat ze nu toch echt stappen moet gaan zetten voor de naderende uitvaart van haar vader. Ze wil graag meteen een afspraak maken voor een kennismaking. We spreken af voor de dinsdag erop. Na dit prettige telefoongesprek maak ik alvast een offerte, op basis van wat ze heeft ingevuld en toegelicht in ons gesprek. De offerte stuur ik per mail naar haar toe.
Een offerte is overigens altijd vrijblijvend, het verplicht je tot niks. Zie het als een eerste indicatie van de kosten van een uitvaart zoals jij die voor ogen ziet. Zo kun je beoordelen of het financieel haalbaar is voor je en waar je eventueel nog aanpassingen zou moeten doen.

Persoonlijk kennismaken

Op dinsdagochtend ben ik zoals afgesproken bij mevrouw en haar man op bezoek. Ik heb een aantal brochures meegenomen, zodat ze alvast kan kijken welke rouwkaart haar bijvoorbeeld aanspreekt. Ze vertelt over haar vader, die nu in een verzorgingstehuis woont. Hij heeft zo lang mogelijk zelfstandig gewoond, tot het na het overlijden van haar moeder echt niet meer ging. Na een poosje wordt mevrouw gebeld dat het nu wel hard achteruit gaat met haar vader. Ze moet eigenlijk meteen naar het verzorgingstehuis komen. We ronden ons gesprek af en ik beloof contact te houden, aangezien ik nog iets bij de verzekeraar voor haar zal navragen.

Ingehaald door de tijd

Aan het einde van de middag word ik gebeld door een oom van mevrouw: haar vader is die middag al overleden. Ze willen graag dat ik de uitvaart ga verzorgen. Het wordt een mooie, ingetogen uitvaart, met prachtige bloemen en ontroerende muziek.

Een aantal weken later. Ik ben bij mevrouw en haar man op bezoek voor een nagesprek. De uitvaart is gelukkig geheel naar wens verlopen. We zeggen tegen elkaar dat het lijkt of het zo heeft moeten zijn. Het ging in dit geval net goed: van tevoren konden ze informatie inwinnen en contact leggen met een uitvaartbegeleider die bij ze paste. Oorspronkelijk had mevrouw het idee dat ze nog wel tijd had om een en ander voor te bereiden en uit te zoeken. Maar ze werd ingehaald door de tijd.

Tijd is een raar ding. We denken er altijd genoeg van te hebben. Maar of dit echt zo is: we weten het niet.

Heb je een vraag over het regelen van een uitvaart of een meer algemene vraag? Bel of mail me gerust, ik sta je graag te woord.